In beeld

“Backstages” tentoonstelling van Deborah Gigliotti

gepubliceerd 19 november 2020

• Cultuur en vrijetijdsbesteding

Deze foto tentoonstelling brengt beelden van de coulissen van burlesk cabaret, transformisme en Brusselse “Drag”. 5 jaar lang heeft deze artieste het privilege gehad om op te vangen wat er gebeurt achter gordijnen, panelen, trappen en muren tussen de coulissen en de scène.

Als u een of meer van deze werken wilt verwerven, kunt u rechtstreeks contact met de artiest opnemen via dit e-mailadres : debogigli@gmail.com

« La photo bleue »

We zijn een van die dagen in september, wanneer de dagen korter worden, wanneer de hitte komt, waardoor we genieten van een nazomer. Ik loop in een van de meest prestigieuze straten van Parijs, op weg naar het Manko Cabaret. Voor mij, in de verte, staat de Eiffeltoren in deze felroze zonsondergang.

Ik kom aan voor de Manko, ik loop de trap op alsof ik van elk moment wil genieten. Deze plek is prachtig, ik kijk overal, het detail, de luxe is alomtegenwoordig. Hier is alles perfect, het toeval heeft geen plaats, veel bekenden zijn gekomen om naar de show te kijken, zoals Olivier Rousteing en Celine Dion. Jean Biche verwelkomt me met al zijn gebruikelijke vriendelijkheid en welwillendheid, hij stelt me voor aan elk van de artiesten. Ze zijn die avond in totaal 6 personen. De kleedkamers worden aangekleed, elk op zijn plaats voor zijn spiegel. Het is een belangrijke dag, heel belangrijk. Je kunt de aanmerkelijke spanning voelen, en toch is het alsof het niet bestaat. Na de laatste make-up en het controleren van elk detail dat het verschil maakt, volg ik hem, doorkruis ik de vele gangen die naar het podium leiden.

Hij staat terug voor het podium, een margarita in zijn hand. Hij observeert het schilderij, nauwgezet voor zijn ogen.  Ik fotografeer de scène, en dan op een gegeven moment draai ik me om, ik zie hem, ik leg de emotie vast, en neem deze foto stiekem. Terug thuis wilde ik het in zwart-wit zetten, maar dit blauw vond ik zo krachtig dat het de magie van het moment graveerde.

« Sublime créature »

We zijn in het Cabaret Mademoiselle, bij de eerste weken van de opening, ik ontdek de backstage ruimte achter een zwaaideur, een zwaaideur zoals in de lounges, waarop we graag hard op duwen maar we altijd bang zijn om ze in het gezicht te nemen.

Ondanks de jonge leeftijd van het cabaret zijn de backstages al vol met leven, van de staven van de personages, van het leven waar je je voorstelt wat het magische moment is dat in dit alles weerspiegeld zal worden. De bakstenen muren brengen een warm licht, de plafonds hangen laag, wat een diepzinnige toon toevoegt aan de sfeer.

Jean Biche heeft zijn leren rok aangetrokken, zijn taille is mooi, perfect onderstreept. Hij nadert het volglicht en draait zich om alsof hij iets op zijn rokje wil controleren. Om hem heen staan er veel voorwerpen, die een vleugje aan het decor geven, maar onder het licht is er alleen hij…

La photo bleue

Sublime créature

« Sublime moi »

We zijn bij de Aartshertog van Brussel, een bijzonder mythische plek in Brussel, waar grote namen zijn gekomen en nog steeds komen. Ziet u, Deborah, dat was Barbara’s piano. Objecten, als ze een verhaal hebben, een ziel, als je ze aanraakt, als je het toestaat, voegen ze magie toe aan degene die ze gebruikt.

Hoog boven de wenteltrap bevinden zich de kleedkamers. Dit is de eerste keer dat ik de Golden Age Society en de prachtige Lolly heb gefotografeerd. Lolly is een bron van licht, ze heeft een aura, ik weet niet hoe ze het doet, maar er komt een bijna onnatuurlijke helderheid uit haar gezicht, die haar op elk moment doet stralen.

Aan het einde van de presentatie kijkt ze me aan en zegt “kom op, vertel me wat je wilt, dit is nieuw voor me, de foto’s die ik heb genomen zijn nooit geposeerd, dus ik weet niet wat ik wil”. Maar ik weet wel dat het belangrijk is om dit geschenk dat ze me geeft te preserveren als een stuk papier dat je steeds opnieuw leest, een wens die is ingewilligd.

« Le baiser »

We staan in de backstage van… in Brussel, tijdens een evenement gecreëerd door… net voor de Belgian Pride. Hier is het anders, het is een lange gang, waar de kleedkamers achter elkaar volgen, de muren zijn wit, de plafonds zijn hoog en in de gang kunnen we tags vinden die ons de doorgang van een verhaal vertellen waarvan de muren het geheim houden.

De transformaties worden gedaan, de make-up wordt afgestemd, de jassen aangepast, de hoge hoed delicaat aangetrokken, het is tijd om te posten op de sociale netwerken. Dus, op de achtergrond, fotografeer ik dit moment rond een deur. Ik fotografeer het vluchtige moment om het voor altijd te laten bewaren als twee vrouwen die de kus van een eeuwigheid naderen.

Sublime moi

Le baiser

La mère

« La mère »

In de serie foto’s die ik die avond ga maken, is dit een van de eerste. Ik kom aan, ik omhels iedereen, ik bied ze “mijn lieveling, je bent hier, je bent mooi, je bent subliem, je gaat subliem zijn”. Dat zijn ze altijd, hier is tijd alleen maar ervaring, we worden niet ouder, we verbeteren, we doen ervaring op.

Rondom Maman, in haar kleedkamer, groeit een menigte, tussen Laura (fotograaf), Camille (cameraman), ik, de kapper en de bevoorrechten, zij die familie zijn, vrienden, we weten meer, maar zonder hen zou het allemaal minder helder zijn.

Maman staart, ze poseert niet. Als Maman poseert, heeft ze een glimlach op haar gezicht. Het is haar handelsmerk, maar die mond, die ogen, die ogen zijn die van visualisatie, voorbereiding, concentratie. Ik hou van dit beeld omdat het voor mij de waanzin van de bijenkorf, de koningin, vertegenwoordigt en dan zullen we de honing oogsten die het resultaat zal zijn van al dit werk, symbool van een oogst van de vruchten van een leven.

« Une grande dame, cette Demoiselle »

Ah juffrouw, een grote dame, deze juffrouw.

Boop behandelt penselen en kleuren met groot talent, de vrucht van urenlange arbeid en perfectie. Ik zie haar het steeds weer doen, controleren en opnieuw controleren of het verkregen resultaat inderdaad het gewenste resultaat is. Hier is ze klaar, met haar bijzondere gang in haar kokerrok, gemonteerd op deze hakken die ik van veraf bekijk, maar mezelf voorhoudt dat zelfs een stiekeme poging op zijn best het resultaat kan zijn van een schande, een gebroken been in het ergste geval.

Subliem gewaardeerd in dit ensemble, begint ze met mij te spelen. Ik weet dat de tijd kort is, dus ik vermenigvuldig de clichés, zij stelt zich voor als de grootste deus mannequin en ik probeer alles wat de innerlijke en uiterlijke schoonheid haar heeft gegeven te weerspiegelen.

Une grande dame, cette Demoiselle!

Le crayon qui définit

« Le crayon qui définit »

In dit doolhof van gangen passeer ik mijn hoofd om te kijken welk moment het meest geschikt is om het moment vast te leggen. Tegenover mij schetst Soa de Meuse haar lippen subtiel met een potlood. Het gebaar is zacht en precies. Haar pols begeleidt haar hand en oriënteert hem. Haar blik staat vast, de tijd staat stil. De mond is de finishing touch voor het parfum, alsof het de openbaring van al deze transformatie is. Zodra hij klaar is, zal hij een kus naar de hemel vliegen, die ik graag zal vangen.

“La lumière”

In de kelders van Brussel is een plek vol warmte en verhalen, de Os à Moelle. Toen ik deze plek ontdekte, werd ik er verliefd op. Het is niet de eerste keer dat ik er ben en toch zijn de sensaties altijd hetzelfde.

Soa is daar, tegenover het licht dat hem doet schijnen, strekt hij zijn arm uit naar haar toe, zodat ze delicaat op hem rust om al zijn schoonheid te reflecteren…

La lumière

Allanah Star

Marla

“Allanah Starr”

In de kleedkamers van het Manko Cabaret staat een ster: “Allanah Star”. Sommige ontmoetingen maken meer indruk dan andere, Allanah is er één van. De hele avond heb ik weinig foto’s van haar genomen, uit angst haar te storen, bang om vast te leggen wat ze niet wil onthullen. Op dat moment herinner ik me dat ik op een stoel zat met evenveel delicatesse als een veer, en ik nam de foto die ze me gaf.

“Marla”

We zijn in de kleedkamer van Chez Maman tijdens de Belgian Pride. De tijd is voorbij, het zijn de laatste momenten voor het bereiken van de trein van Chez Maman. De wereld komt en gaat in de kleedkamer, maar langzaam wordt het lichter, om plaats te maken voor de laatste laklagen, de laatste penseelstreken voor de trots…

Marla, haar tiara trots op haar hoofd geplaatst, doet een stap terug en brengt haarspray aan om het haar van haar partner en geliefde in het leven te fixeren. Ze draaien samen naar de spiegel toe, lachend, alles is perfect, ze zijn klaar.

Etirement en légèreté

Selfie

Improvisation

“Selfie”

Mijn lieve Edna, omdat ze de eerste was die me vertrouwde, zal ze altijd een speciaal persoon voor me blijven, een persoon die ik graag terugzie. Weet je, het is alsof de eerste persoon die meer in je gelooft dan jezelf, er kunnen anderen zijn… maar ze zal altijd speciaal zijn omdat ze de eerste is. Edna is grappig en expressief, en gebruikt elke uitdrukking op haar gezicht alsof ze al haar emoties, al haar potentieel onthult.

Dus als ze haar spiegelbeeld bevriest lach ik, ik lach, een beetje zoals zij.

“Improvisation”

De show is voorbij, de druk is weg. Dus in de kleedkamer van de Aartshertog is de tijd ontspannen. Lolly poseert voor me en in de waanzin van het moment dat haar sidekick als laatste wordt toegevoegd. Naarmate de tijd verstrijkt tijdens deze geïmproviseerde opnames, worden er na afloop andere kunstenaars aan toegevoegd. Zodra dit moment is vastgelegd, is het tijd om make-up te verwijderen en op te ruimen, waardoor er slechts een paar glittertjes in de kleedkamers overblijven, symbolen van een avond waar de magie heeft gewerkt.

“Etirement en légèreté”

Julie is een van de uitvoerders van Manko Cabaret. Ik herinner me dat ik haar voor de spiegel heb gefotografeerd en een echte intensiteit in haar ogen heb gezien. Ik wissel mijn frames af tussen haar en Jean-Biche die in dezelfde kleedkamer zit als zij. Als ik me omdraai, zie ik haar als een kat die zich helemaal uitstrekt, haar haren in haar boog. S’Avonds zal ik haar in een hoepel zien draaien in de lucht van het Manko Cabaret.