Ontmoeting met Jean-François, nieuw algemeen coördinator

gepubliceerd 9 mei 2021

Met de lente komen ook nieuwe scheutjes aan in het RainbowHouse Brussels om de verschillende projekten en plannen waar te maken. Even kijken naar de nieuwe medewerkers die telkens ook hun eigen ervaring en energie mee steken in het (dream) team. En binnenkort nieuwe realisaties. Welkom !

 

Wat is kortweg je ervaring en je persoonlijkheid ?

Om het in één woord samen te vatten zou ik zeggen het verenigingsleven. En dat al jarenlang. Verenigen, samenwerken, samen weg afleggen. Eerst als kunstenaar in het theater. Lang geleden. Maar niet alleen vermaak. Eerder een geëngageerd theater dat de samenleving in vraag stelt. Kortom een essentiële rol wat men tegenwoordig (niet genoeg) zegt. Ik heb ook gewerkt in een cultureel centrum en verschillende scholen in Brussel.

Die sociale dimensie ging daarna verder in werken met volwassenen met mentale handicap en daarna heb ik gezondheidspromotie gedaan en een projekt in de RDC en daarna een lang verhaal in permanente vorming in een militante beweging. Altijd die mix tussen het terrein en het beheer waarmee je moet jongleren om te onderhandelen of gewoon om te overleven.

Ik zie mezelf meer als een algemeen iemand eerder dan een specialist (of gespecialiseerd in algemeenheden – grapje) en ben eerder een verzoenend persoon. Ik vermijd kloven en mijn activisme is eerder pragmatisch, wat niet betekent dat ik niet vastberaden ben in de strijd die ik voer. Ik hou ook van een evenwicht tussen debat en actie..

 

Waarom dit interview hier op deze plek in Brussel ?

We zitten aan het kanaal, bij tour en taxi vlakbij de Suzan Daniel brug die men sinds een paar dagen aan het installeren is. Voor mijn foto aan het begin van mijn carriere – een RainbowHouse traditie – wou ik dit symbool erbij.

Eerst en vooral wil ik me niet opsluiten in de vijfhoek maar wil ik ook decentraIiseren. Die brug achter mij is ook deel van een groot projekt om de openbare ruimte meer vrouwelijk te maken en daar moeten we allemaal toe bijdragen, welke gender ook., want het gaat hier om een grote LGBTQI+ persoonlijkheid. Suzan Daniel was een grootse belgische lesbische militante die de homo en lesbische beweging in België in de jaren 50 begonnen is.

Het kanaal is ook een scheidingslijn tussen twee verschillende delen van Brussel en de brug het symbool voor het samenkomen van ruimtes, van verschillende groepen en dat komt uiteindelijk mooi uit met het beeld dat ik heb van coördinatie in het algemeen en van mijn job bij het RainbowHouse.

de bouw van Suzan Daniel brug

Waaruit bestaat je werk bij het RainbowHouse ?

Algemeen coördineren is heel gevarieerd. Het begeleiden /steunen van een tof team, deels nieuw, en het beheren van middelen en zoeken naar nieuwe inkomsten, het telefoon onthaal om te antwoorden op vragen naar info, maar ook zorgen, aanvragen voor stages,…. Bij de partners vertegenwoordigen, de administratie, de pers. Dan is er de boekhouding, de communicatie en belangrijk de relatie met de ledenverenigingen en de administratie, zonder wie de koepel niet kan draaien..

Dat zijn een heleboel taken maar we kunnen rekenen op een ploeg, veel vrijwilligers en erg gemotiveerde en gedreven administrators en gelukkig gebeurt alles niet tegelijkertijd (lacht).

Wat zijn uw projecten, uw nabije toekomst, uitdagingen?

Eerst en vooral zijn er prioritaire kwesties. Werken om de organisatie te stabiliseren, in termen van middelen. Zelfs na zoveel jaren bestaan, zijn we nog steeds afhankelijk van veel willekeurige middelen en weinig structuur. We moeten deze trend omkeren. Vooral wanneer in tijden van epidemieën het evenwicht wordt verstoord. Het is ook erg onzeker en ongemakkelijk voor de teams, dus een beetje welzijn versterken zal geen overbodige luxe zijn.

Over enkele maanden, als de confinement achter de rug is, zal ook het 20-jarig bestaan van de koepel worden gevierd, met verschillende evenementen te organiseren en lidorganisaties te promoten. En ook om te zorgen voor de beschikbaarheid van sociale, psychologische en culturele diensten voor leden van de LGBTQI+-gemeenschap, want als we eenmaal uit de lockdown komen, zullen de behoeften groot zijn. Onze telefoon staat heet.

Ik zou bijna zeggen dat er kolossale zaken op het spel staan. In de eerste plaats is er uit de confinement geraken en alle vragen die dat oproept over onze manier van leven en denken. Het is ook ingewikkeld om een hoorbare en representatieve stem te laten horen van een diversiteit die niet altijd en niet overal zichtbaar is.

Tenslotte moet ik ook voortdurend weten waar ik vandaan spreek, want ik behoor tot een van de minderheden die in feite de meerderheid vormen en het meest zichtbaar zijn: het zal veel energie vergen om de zaken weer in evenwicht te brengen, om verdeeldheid of impasses te voorkomen.

Op politiek vlak zal ik erop moeten toezien dat de eisen van de aangesloten organisaties naar voren worden gebracht, waarbij ons memorandum zal worden bijgewerkt met de follow-up van de actieplannen van de verschillende machtsniveaus. Het nieuws was ook druk en dramatisch sinds de dag voor mijn aantreden een homofobe moord werd gepleegd in Vlaanderen en ons er op wrede wijze aan herinnerde dat niets verworven is voor LGBTQI+-mensen, zelfs niet in België.

 

Wat motiveert je in het algemeen om te bewegen?

Wat me op gang brengt is eerder wat me verontwaardigd maakt. Anders, is het extase, je zweeft (lacht). En onder de dingen die mij verontrusten of raken is er uitbuiting in het algemeen en de ongelijkheden die daarmee gepaard gaan. Vaak door het gebrek aan informatie van de uitgebuite mensen. Dit is een van de sterke punten van levenslang leren: sleutels, rasters aanreiken om de maatschappij te lezen, zodat men zich kan emanciperen, een kritische blik kan hebben en zich kan bevrijden.

De dagelijkse noodoproepen die wij kunnen ontvangen van mensen, jong en oud, die in moeilijkheden verkeren wegens hun identiteit en de afwijzing waarvan zij het slachtoffer zijn, zijn eveneens een bekende drijfveer.

Tenslotte, de afwijzing van verschil – of dat nu verband houdt met seksualiteit, identiteiten of wat dan ook – of liever de onmogelijkheid om een veelheid van normaalheden te integreren zou ik zeggen, want wie is er uiteindelijk anders dan wie? Wat betekent dat? Anderzijds komt het voor dat wij door een gebrek aan informatie of opvoeding/onderwijs slechts één referentiekader, een dominante norm (de heteronorm, het patriarchale model, ….) in aanmerking nemen, terwijl er zoveel mogelijke identiteiten en oriëntaties naast elkaar kunnen bestaan. Dat is waar ik, als lid van de vereniging, druk probeer uit te oefenen op de politiek, de media, de maatschappij in het algemeen, en in het Rainbowhouse is daar geen gebrek aan. Een collectief en welwillend borrelen!

Als je een held was?

Ah, het Proust gedeelte, toch? (lacht). Oh nou, ik weet het niet, ik zou zeggen een manga karakter dat ik kende tijdens mijn jeugd. Albator bijvoorbeeld. Voor de piratenkant, maar tegelijkertijd voor het karakter “karakter van eer, van woord”. Een beetje idealistisch en ook een beetje een reiziger. Pas op voor mijn cosmodragon…

 

gepubliceerd

Met de lente komen ook nieuwe scheutjes aan in het RainbowHouse Brussels om de verschillende projekten en plannen waar te maken. Even kijken naar de nieuwe medewerkers die telkens ook hun eigen ervaring en energie mee steken in het (dream) team. En binnenkort nieuwe realisaties. Welkom !

 

Wat is kortweg je ervaring en je persoonlijkheid ?

Om het in één woord samen te vatten zou ik zeggen het verenigingsleven. En dat al jarenlang. Verenigen, samenwerken, samen weg afleggen. Eerst als kunstenaar in het theater. Lang geleden. Maar niet alleen vermaak. Eerder een geëngageerd theater dat de samenleving in vraag stelt. Kortom een essentiële rol wat men tegenwoordig (niet genoeg) zegt. Ik heb ook gewerkt in een cultureel centrum en verschillende scholen in Brussel.

Die sociale dimensie ging daarna verder in werken met volwassenen met mentale handicap en daarna heb ik gezondheidspromotie gedaan en een projekt in de RDC en daarna een lang verhaal in permanente vorming in een militante beweging. Altijd die mix tussen het terrein en het beheer waarmee je moet jongleren om te onderhandelen of gewoon om te overleven.

Ik zie mezelf meer als een algemeen iemand eerder dan een specialist (of gespecialiseerd in algemeenheden – grapje) en ben eerder een verzoenend persoon. Ik vermijd kloven en mijn activisme is eerder pragmatisch, wat niet betekent dat ik niet vastberaden ben in de strijd die ik voer. Ik hou ook van een evenwicht tussen debat en actie..

 

Waarom dit interview hier op deze plek in Brussel ?

We zitten aan het kanaal, bij tour en taxi vlakbij de Suzan Daniel brug die men sinds een paar dagen aan het installeren is. Voor mijn foto aan het begin van mijn carriere – een RainbowHouse traditie – wou ik dit symbool erbij.

Eerst en vooral wil ik me niet opsluiten in de vijfhoek maar wil ik ook decentraIiseren. Die brug achter mij is ook deel van een groot projekt om de openbare ruimte meer vrouwelijk te maken en daar moeten we allemaal toe bijdragen, welke gender ook., want het gaat hier om een grote LGBTQI+ persoonlijkheid. Suzan Daniel was een grootse belgische lesbische militante die de homo en lesbische beweging in België in de jaren 50 begonnen is.

Het kanaal is ook een scheidingslijn tussen twee verschillende delen van Brussel en de brug het symbool voor het samenkomen van ruimtes, van verschillende groepen en dat komt uiteindelijk mooi uit met het beeld dat ik heb van coördinatie in het algemeen en van mijn job bij het RainbowHouse.

de bouw van Suzan Daniel brug

Waaruit bestaat je werk bij het RainbowHouse ?

Algemeen coördineren is heel gevarieerd. Het begeleiden /steunen van een tof team, deels nieuw, en het beheren van middelen en zoeken naar nieuwe inkomsten, het telefoon onthaal om te antwoorden op vragen naar info, maar ook zorgen, aanvragen voor stages,…. Bij de partners vertegenwoordigen, de administratie, de pers. Dan is er de boekhouding, de communicatie en belangrijk de relatie met de ledenverenigingen en de administratie, zonder wie de koepel niet kan draaien..

Dat zijn een heleboel taken maar we kunnen rekenen op een ploeg, veel vrijwilligers en erg gemotiveerde en gedreven administrators en gelukkig gebeurt alles niet tegelijkertijd (lacht).

Wat zijn uw projecten, uw nabije toekomst, uitdagingen?

Eerst en vooral zijn er prioritaire kwesties. Werken om de organisatie te stabiliseren, in termen van middelen. Zelfs na zoveel jaren bestaan, zijn we nog steeds afhankelijk van veel willekeurige middelen en weinig structuur. We moeten deze trend omkeren. Vooral wanneer in tijden van epidemieën het evenwicht wordt verstoord. Het is ook erg onzeker en ongemakkelijk voor de teams, dus een beetje welzijn versterken zal geen overbodige luxe zijn.

Over enkele maanden, als de confinement achter de rug is, zal ook het 20-jarig bestaan van de koepel worden gevierd, met verschillende evenementen te organiseren en lidorganisaties te promoten. En ook om te zorgen voor de beschikbaarheid van sociale, psychologische en culturele diensten voor leden van de LGBTQI+-gemeenschap, want als we eenmaal uit de lockdown komen, zullen de behoeften groot zijn. Onze telefoon staat heet.

Ik zou bijna zeggen dat er kolossale zaken op het spel staan. In de eerste plaats is er uit de confinement geraken en alle vragen die dat oproept over onze manier van leven en denken. Het is ook ingewikkeld om een hoorbare en representatieve stem te laten horen van een diversiteit die niet altijd en niet overal zichtbaar is.

Tenslotte moet ik ook voortdurend weten waar ik vandaan spreek, want ik behoor tot een van de minderheden die in feite de meerderheid vormen en het meest zichtbaar zijn: het zal veel energie vergen om de zaken weer in evenwicht te brengen, om verdeeldheid of impasses te voorkomen.

Op politiek vlak zal ik erop moeten toezien dat de eisen van de aangesloten organisaties naar voren worden gebracht, waarbij ons memorandum zal worden bijgewerkt met de follow-up van de actieplannen van de verschillende machtsniveaus. Het nieuws was ook druk en dramatisch sinds de dag voor mijn aantreden een homofobe moord werd gepleegd in Vlaanderen en ons er op wrede wijze aan herinnerde dat niets verworven is voor LGBTQI+-mensen, zelfs niet in België.

 

Wat motiveert je in het algemeen om te bewegen?

Wat me op gang brengt is eerder wat me verontwaardigd maakt. Anders, is het extase, je zweeft (lacht). En onder de dingen die mij verontrusten of raken is er uitbuiting in het algemeen en de ongelijkheden die daarmee gepaard gaan. Vaak door het gebrek aan informatie van de uitgebuite mensen. Dit is een van de sterke punten van levenslang leren: sleutels, rasters aanreiken om de maatschappij te lezen, zodat men zich kan emanciperen, een kritische blik kan hebben en zich kan bevrijden.

De dagelijkse noodoproepen die wij kunnen ontvangen van mensen, jong en oud, die in moeilijkheden verkeren wegens hun identiteit en de afwijzing waarvan zij het slachtoffer zijn, zijn eveneens een bekende drijfveer.

Tenslotte, de afwijzing van verschil – of dat nu verband houdt met seksualiteit, identiteiten of wat dan ook – of liever de onmogelijkheid om een veelheid van normaalheden te integreren zou ik zeggen, want wie is er uiteindelijk anders dan wie? Wat betekent dat? Anderzijds komt het voor dat wij door een gebrek aan informatie of opvoeding/onderwijs slechts één referentiekader, een dominante norm (de heteronorm, het patriarchale model, ….) in aanmerking nemen, terwijl er zoveel mogelijke identiteiten en oriëntaties naast elkaar kunnen bestaan. Dat is waar ik, als lid van de vereniging, druk probeer uit te oefenen op de politiek, de media, de maatschappij in het algemeen, en in het Rainbowhouse is daar geen gebrek aan. Een collectief en welwillend borrelen!

Als je een held was?

Ah, het Proust gedeelte, toch? (lacht). Oh nou, ik weet het niet, ik zou zeggen een manga karakter dat ik kende tijdens mijn jeugd. Albator bijvoorbeeld. Voor de piratenkant, maar tegelijkertijd voor het karakter “karakter van eer, van woord”. Een beetje idealistisch en ook een beetje een reiziger. Pas op voor mijn cosmodragon…